Po dłuższym okresie niepisania wracam z doskoku na blog i znowu z tematem kulinarnym. Wszystko dlatego, że Unia Azjatycka dziś pisze o potrawach z rzodkwią, a ja pomyślałam, że to doskonała okazja, żeby napisać o lagmanie.

Lagman (kirg. лагман, kaz. лағман, uzb. lag’mon) to jedna z tych centralnoazjatyckich potraw, którą można spotkać chyba we wszystkich krajach regionu. Wywodzi się najprawdopodobniej z kuchni ujgurskiej. Mówiąc w skrócie, jest to makaron z sosem mięsno-warzywnym, choć są też wersje bardziej przypominające zupę. Makaron tradycyjnie jest wyciągany ręcznie, ale można też użyć wstążek. Wersji tego dania istnieje całe mnóstwo i w wielu z nich jest obecna właśnie rzodkiew. W oryginale jest to przeważnie okrągła, zielonkawa odmiana, zwana margelańską lub chińską. Poniżej przytaczam kilka przepisów wraz ze sposobem przygotowania wyciąganego makaronu – a jest to dość widowiskowy proces, jeśli ktoś nie jest akurat bardzo głodny, to samo obserwowanie może wciągnąć.

To zdjęcie pochodzi z wspominanej już nie raz kirgiskiej książki kucharskiej. W tym przepisie sos robi się z baraniny lub wołowiny i kaczki, które najpierw trzeba ugotować, a potem pokroić w kostkę i obsmażyć. Do tego dodaje się cebulę, przecier pomidorowy, rzodkiew, czosnek i dżusaj, a całość uzupełnia się bulionem. Co ciekawe, w tym przepisie nie wymieniono żadnych konkretnych przypraw. A teraz dla porównania kilka przepisów uzbeckich z książki „Przysmaki kuchni uzbeckiej” Karima Machmudowa i H. Ismaiłowej (tłum. Janusz Gazda, wyd. Watra, Warszawa 1991).

Zdarzyło mi się też jeść lagman na Krymie. Myślę, że to Tatarzy krymscy, wracając z wysiedlenia do Azji Centralnej, przywieźli tam ze sobą tę potrawę.

Japonia-info pisze dziś o rzodkwi w kuchni japońskiej, Baixiaotai – w chińskiej. Zapraszam!