Blog żyje ostatnio głównie dzięki artykułom gościnnym, za co dziękuję Pani Bożenie Ciesielskiej. Dziś kolejny artykuł gościnny jej autorstwa, poświęcony m. in. Gustawowi Zielińskiemu, o którym już nie raz była tu mowa. Jak się okazuje, pamiętają o nim też w Kirgistanie. (więcej…)
Dziś Unia Azjatycka pisze ponownie o psach. W kulturze narodów turkijskich jest bardzo dużo motywów z tymi zwierzętami w roli głównej. Dziś wybrałam tego, który występuje w ałtajskim micie o stworzeniu człowieka, choć zdecydowanie nie stanął na wysokości zadania. (więcej…)
Unia Azjatycka wraca dziś do kociego tematu. Z tej okazji przedstawię kilka ciekawostek, które napotkałam w artykule o miejscu kotów w chakaskich wierzeniach tradycyjnych i kulturze ludowej (patrz bibliografia na dole strony). Autor artykułu, chakaski antropolog kulturowy Wienarij Burnakow (Венарий Бурнаков), zajmował się także innymi motywami zwierzęcymi w wierzeniach Chakasów. (więcej…)
Dzisiejsze wpisy w ramach Unii Azjatyckiej łączy tematyka duszy. Już dawno miałam ochotę o tym napisać, bo w tradycyjnych wierzeniach narodów turkijskich, mongolskich i paleoazjatyckich powtarza się motyw posiadania przez człowieka więcej niż jednej duszy (pluralizmu dusz), z których każda ma swoją nazwę i określone funkcje. W literaturze spotyka się wzmianki o trzech, a nawet siedmiu duszach. Nie sposób krótko streścić wszystkiego, spróbuję więc trzymać się przykładów jakuckich. (więcej…)
W ramach Unii Azjatyckiej piszemy dziś o drzewach. W kulturze narodów turkijskich drzewnych motywów nie brakuje, postanowiłam więc wybrać taki, który dosłownie głęboko zapuścił korzenie. Chodzi o drzewo kosmiczne pełniące funkcję osi świata. Jest ono znane także w innych kulturach, np. jesion Yggdrasill z mitologii skandynawskiej. (więcej…)
Dziś piszę o postaci, która przypomina znanych w wielu kulturach bohaterów w typie Robin Hooda czy Janosika, gnębiących bogatych i wspierających biednych. Tytułowy Manczaary (Манчаары) nie jest jedynie bohaterem legend, bo żył naprawdę w XIX w., a wspominał o nim m. in. polski zesłaniec Wacław Sieroszewski, który wsławił się swoim monumentalnym dziełem „Dwanaście lat w kraju Jakutów”. Był znany także jako ołonchosut i poeta-improwizator, dzięki ustnemu przekazowi zachowały się pieśni jego autorstwa, słynął również z niezwykłej siły i sprawności fizycznej. (więcej…)
Niedawno odkryłam cykl jakuckich komiksów „Jakucja dla tych, kogo tam nie ma” („Якутия для тех, кого там нет”). Jewgienija Fiedotowa (Евгений Федотов), występującego także pod pseudonimem Żeka Syr (Жека Сыр). Za zgodą autora przedstawię na blogu niektóre z nich. (więcej…)
To już ostatnia część cyklu o ołoncho. Dziś wracam jeszcze do tematu recytatorów – ołonchosutów oraz mocy przypisywanej tak im, jak i samemu utworowi. (więcej…)
Już trzeci raz piszę o ołoncho i ciągle mi mało. A to nadal nie koniec. Będzie dużo cytatów, ale odradzam czytanie przy jedzeniu – niektóre z nich zdecydowanie się do tego nie nadają. (więcej…)