Niedawno w Kazachstanie, innych państwach Azji Centralnej i nie tylko obchodzono Nauryz (Nooruz, Nowruz, Nevruz) – święto równonocy wiosennej, które dawniej utożsamiano z początkiem nowego roku. Przedstawiam własny przekład wywiadu z kazachskim etnografem Babakumarem Kinajatuły, który ukazał się na portalu Azattyq.org. Jest to wpis w ramach chińsko-japońsko-turkijskiej Unii Azjatyckiej, w której piszemy właśnie o dniu równonocy wiosennej. (więcej…)
Manszuk Jesdaulet (Маншук Есдаулет) pochodzi z Kazachstanu, mieszka w Kirgistanie i tam rozwija swoją markę Kozmonchok. Wytwarza biżuterię opartą na tradycyjnym wzornictwie, szyciu patchworkowym i amuletach zabezpieczających przed złym okiem. Poza tym wraz z mężem prowadzi w Biszkeku hotel przyjazny środowisku. W rozmowie z Akylbekiem Kasmalievem opowiedziała o zwyczajach wyniesionych z rodzinnego domu, początkach działalności w sferze rzemiosła artystycznego i ekologicznym stylu życia zakorzenionym w dawnej tradycji. (więcej…)
Niedawno opublikowałam ogólny wpis o turkijskich obiektach i tradycjach na różnych listach UNESCO. Po kilku uzupełnieniach uznałam, że jest zdecydowanie za długi i trzeba go podzielić na dwie części. Tak więc w pierwszej części pozostaną obiekty przyrodnicze i kulturowe, natomiast poniżej znajdziecie wszystko, co dotyczy dziedzictwa niematerialnego oraz dokumenty zaliczone do Pamięci Świata. (więcej…)
Pisząc o narodach turkijskich nie mogę pomijać tego, który mamy najbliżej, czyli polskich Tatarów. Zwłaszcza, że w tym roku przypada 620-lecie osadnictwa tatarskiego w Wielkim Księstwie Litewskim. O pochodzeniu i kulturze polskich, litewskich i białoruskich Tatarów opowiada dziś Emilia Temizkan, polska Tatarka mieszkająca w Turcji, która zajmuje się naukowo tatarskimi rękopisami. (więcej…)
Dziś w ramach „W 80 blogów dookoła świata” piszemy o obiektach wpisanych na listę UNESCO w poszczególnych krajach. Na drugim blogu piszę o Kirgistanie, natomiast tutaj przedstawiam pełną listę obiektów związanych z narodami turkijskimi. (więcej…)
Przedstawiam drugą część opisu tuwińskiego wesela z powieści Anny Łamadżaa „Drogi Srebrnych Szamanek”. Pierwsza znajduje się tu. (więcej…)
Pisałam już kiedyś o kirgiskich obyczajach weselnych. Dziś pierwsza część tekstu prezentującego tuwińskie. Jest to fragment powieści współczesnej tuwińskiej pisarki Anny Łamadżaa „Drogi Srebrnych Szamanek” (wyd. 2011). Jest to saga pewnego rodu o bogatych tradycjach szamańskich, rozgrywająca się na tle przełomowych wydarzeń XX wieku. Zapraszam do lektury pierwszej części rozdziału „Wesele” (przekład własny). Część druga znajduje się w tym miejscu. (więcej…)
Czwarta część artykułu Mongusza Bajyr-ooła „Jurta w tradycyjnej kulturze tuwińskiej”. Wnętrze jurty i symbolika jego poszczególnych elementów. (więcej…)
Trzecia część artykułu Mongusza Bajyr-ooła „Jurta w tradycyjnej kulturze tuwińskiej”. Dotyczy ona znaczenia paleniska w jurcie i obrzędu jego poświęcenia, który miał zapewnić koczownikom pomyślne spędzenie zimy. (więcej…)